Adsız Pencereler

Melek Kılıç’ın “Adsız Pencereler”deki şiirleri, özgür bir ağırlık, ses olarak da çekici ritimler sunuyor okura. Duru öyküsel bir anlatım olmasına karşılık derinlikli ve felsefi düşünceler de mevcut. Şairin felsefeci olmasından kaynaklı bir özellik. Özdemir Asaf şiirinin daha günceli ve uzun soluklu hali de denilebilir. Kitaptaki şiirlerin varlığı, nehir şiiri hissettirse de her şiirin kendi içinde farklılığı ve tema değişkenliği söz konusu. Şiirler, özlü sözler geleneğinden ve özellikle de aforizmaya akrabalıklarından ötürü, sessiz sedasız akarken birdenbire okuru ters köşe yaptırabiliyor. Şairin gözlem gücünün etkisini, dizelerdeki sahicilikten ve insana dokunan canlılığından anlıyoruz.  Adsız Pencereler’deki müzik de felsefenin taşları altında ezilmeden rahat bir nefes aşıveriş gibi kendi yolundan akıp gidiyor…

Kitaptan: 

Her sabah gibi

O gün de uyandı

Yatağı pencerenin arkasında

Gözüne çarptı kitapları

Hepsi beceriksiz yaşamını gizliyordu

Paragraf başlarında

Ve kendinden uzak tutuyordu suçlamalarını

İlk iş onları yakmaktı

Yakarken düşündü

Yatağını pencerenin karşısına koymalıydı