Velfecri

Kitap Tanıtımı

Zeliha Yeşim Günay’ın Velfecri yapıtı, kırık bir aynanın yüzeyinden bakıyor insana; her parçada ayrı bir öykünün sızısı, her seste yarım kalmış bir itiraf var. Yazar, kent yaşamının cilalı yüzeyini kazıyor; altından çıkan sesler, yorgun, gerçek ve çoğu zaman acı. Bu kitap, sıradanın içinde gizli olan olağanüstülüğü arıyor.

Velfecri, zamana karşı bir iç yürüyüş anlatısı. İnsan ilişkilerinin puslu sınırlarında geziniyor; aile denilen kalenin duvarlarında yankılanan sessizlikleri, toplumun üstünü örttüğü adaletsizlikleri, sevmenin ve affetmenin ağırlığını taşıyor. Öyküler, birbirine temas eden küçük evrenler gibi; her biri aynı acının farklı yüzü.

Bu öykülerin dili, bir mahkeme tutanağı kadar ciddi; ama bir çocuğun iç sesi kadar kırılgan. Günay, her karakterinde insanın gizli dosyasını açıyor: saklı öfkesini, bastırılmış vicdanını, kabullenemediği taraflarını.

Sonunda Velfecri, bir “yeniden doğuş” çağrısı gibi okunuyor. Yıkıntıların içinden filizlenen bir umut, sarsıcı ama sahici bir yüzleşme…

Kitaptan Bir Bölüm

Kazanın olduğu yol dardı. Sebebiyet veren araç uzundu. Araç yokuş aşağı inen yolu kestiğinden akmıyordu trafik. Üstelik iki şeritli yol o kavşaktan sonra tek şerit oluyordu. Ambulansın acı acı öten sirenindeyse yanar döner kırmızı ışığının izdüşümü otomobilleri aşıp asfaltın karasını parlattı.

Önce arabalar ilerlemeliydi ki ambulans kaza yerine yaklaşsındı. Ve yol yavaş yavaş aktı. Dikiz aynasını eski ayarına getirdi. Nihayet hareket sırası Nedim’deydi. Kontağı çevirdi. Neden sonra yerde yatanı gördü. Başı kalabalıktı. Yerdeki parlaklığa takıldı gözü. Yerdekinin kanıydı gördüğü. Genç adamın durumunu tahmin edecek kadar deneyimliydi. Motor çalışınca sesli kitap da açıldı:

“Orada yatan sen de olabilirdin.”