Yeni Evler

Burak Erkut’un Yeni Evler adlı romanı, o sancılı geçişin eşiğinde duran, çocukluktan yetişkinliğe uzanan o kırılgan yolun tam ortasında Galip Mehmet Esat Hancı’nın içini anlatıyor. Görünmezliğin içe işleyen sessiz trajedisini… Kendi evini arayan, düşle düşünce arasında yürüyen bir çocuğun izini sürüyor bu roman.

Annesi, siyasete atılmış önce.  Sonra bir sabah, bakan oluvermiş şaşırtıcı biçimde. O görkemli evin içinde büyümüş Galip, fakat büyürken görülmemiş. Büyük duvarların ardında küçülen bir çocuk olmuş zamanla. Roman, boşalan evlerin içinden geçerek, ilişkisizliğin ince sızısını anlatıyor ve sözcük sözcük, içsel bir barınağın izini sürüyor.

Gündelikten süzülen o çok katmanlı anlatımıyla, günlük biçimine yaslanıyor anlatı. Tuvaletteki bir arıdan, cami biçimli bir çalar saatten, iPod’un kederli ezgilerinden Galip’in büyüme öyküsü çıkıyor ortaya. Galip’in “yeni ev” arayışı aynı zamanda gelecek sesin nereden yükseleceğine dair derin bir sezgi de taşıyor içinde.

“Koy ver yeni evler bulsun kendine.” İçten ve çarpıcı bir çağrı bırakıyor okura sürekli: kendine yön arayan herkes için Roman, hem lirizme yaslanıyor hem zekice örülmüş kurgusuyla içsel çatışmaları dışa vuruyor.

Kitaptan Bir Bölüm:

   Garip şeylerin olduğu bir gün bugün. Geriye dönüp baktığımda, şu saatlerde (23:34) bitmekte olan günü hep böyle hatırlayacağım. Ama nereden başlamalı anlatmaya? Kelimeleri nasıl bir araya getirmeli? Her şeyden önce arı hâlâ yerinde. Sabah uyandığımda ilk gördüğüm o oldu zaten, hâlâ aynı şekilde duruyor; tuvalet kapısını açtığımda kanatlarını hafifçe kaldırarak “Ben buradayım, ama yorgunum” diyor. Ben de öyleyim, aslında bunu söyleyen benim, sadece onun da öyle düşünüyor olmasını temenni ediyorum diyelim. Temenni ediyorum çünkü yorgunluğumu da beni de anlayabilen yok. Beni gören yok. Bu, ciddi bir sorun.

   Uyanıp da aşağıya indiğimde evde bir tuhaflık olduğunu fark etmem fazla sürmedi. Televizyon sonuna kadar açıktı (pazar sabahı için alışıldık değil), mutfağa uzanıp baktığımda kahvaltı sofrasının yerinde yeller esiyordu (pazar sabahı için hiç alışıldık değil) ve salonda oturan annemle babamın yüzlerinde garip bir ifade vardı (pazar sabahı için kesinlikle alışıldık değil). Ne olmuştu? Bombayı ülkenin önemli gazetelerinden biri patlatarak pazar günkü manşetini “Kabinede Sancı” olarak belirlemişti. Manşeti, annemle Yeni Ufuklar’ın başkanının iki farklı yöne baktığı bir fotoğraf süslüyordu. Annemin yanında belli ki biri daha vardı, ancak sadece kolunu görebiliyorduk; o da bendim. Anlaşılan manşetler bile beni görmezden gelmekte diretiyordu. Fakat onun da ötesinde, ne olmuştu sahi?